Alltaf trú á boltanum. -Ekki satt, Eyjólfur?

Eins og við er að búast gerir Eyjólfur ráð fyrir því að hressast -einhverntíma alla vega.  5-0 tap fyrir Svíum núna gerir það að verkum að nú er einum leik færra þar til við vinnum næsta leik -ekki satt, Eyjólfur? Þessi leikur var svo sem ekki góður af okkar hálfu enda við ofurefli að etja, margreynda og flinka tuðrubanara. Svo getur maður spurt sig hvað sé eðlilegt að gera miklar kröfur. -Jú, vinna Liechtenstein. Kannski? Jú, tapa minna en 3-0 fyrir Svíþjóð. Kannski?

Eyjólfur er strax orðinn hressari og segist eiga margt ógert með liðið. -Það getur vel verið. Hann verður samt að átta sig á þessari dæmalausu og óvægu knattspyrnuveröld . Þar sem trúin slokknar jafnfljótt og hún kviknar. Vandinn er bara sá að þegar trúin hefur slokknað, þá kviknar hún ekki aftur!

Þjóðin er búin að missa trúna, leikmennirnir eru búnir að missa trúna og þó Eyjólfur trúi þá dugir hún ein og sér lítið við að hreyfa við fjallgarðinum sem hann, blessaður karlinn, stendur fyrir neðan! -En, það mátti reyna. Og nú er það búið!! -Ekki satt, Eyjólfur?